"Αριστερά και Δικτάτορες"

Από τα ελάχιστα κόμματα της Αριστεράς διεθνώς που συμμερίσθηκαν τη θλίψη του βορειοκορεατικού λαού και τους δημόσιους θρήνους που οργανώθηκαν από το καθεστώς της Πιονγκ Γιάνγκ -ήταν το ΚΚΕ. 

Ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε το μήνυμα της ΚΕ του ΚΚΕ προς το Κόμμα Εργατών Κορέας (διαβάστε το εδώ), και ο Περισσός δήλωσε αλληλέγγυος στον βορειοκορεατικό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα .

Το ελληνικό διαδίκτυο αλλά και οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης σχολίασαν ποικιλοτρόπως τα συλλυπητήρια του ΚΚΕ προς τον Βορειοκορεατικό λαό και την ηγεσία του.

Το άρθρο του Σήφη Πολυμίλη με τίτλο "Αριστερά και Δικτάτορες" δημοσιεύεται σήμερα στο ΒΗΜΑ και αποτελεί τη σύνοψη των όσων ειπώθηκαν και σχολιάσθηκαν χθες στην Ελλάδα  -ενώ προβάλλονταν στις οθόνες των υπολογιστών μας οι εικόνες που μετέδωσε το Βορειοκορεατικό Πρακτορείο Ειδήσεων, με τα υστερικά κλάματα των πολιτών της εξαθλιωμένης αυτής χώρας. 

@ΤΟ ΒΗΜΑ, 21.12.2011

"Αριστερά και Δικτάτορες"

Θυμάμαι στη δεκαετία του 70 - η μήπως του 80; -διαβάζαμε στην Αυγή περισπούδαστα άρθρα για την περίφημη θεωρία τζου-τζε του μεγάλου Κορεάτη ηγέτη Κιμ Ιλ- Σούνγκ... Ηταν η εποχή της μεγάλης σύγκρουσης ΚΚΕ και ΚΚεσωτ. και ένα από τα ελάχιστα κομουνιστικά κόμματα που υποστήριζαν το «εσωτερικό» ήταν αυτό της Β. Κορέας... Εκτοτε πολύ νερό κύλησε στις όχθες του Τάμεση και η μάχη για την επικράτηση της κομουνιστικής ορθοδοξίας τελείωσε , έτσι ελπίζαμε τουλάχιστον, μαζί με την κατάρρευση του σοβιετικού μπλόκ.

Βέβαια το δικτατορικό καθεστώς της Β. Κορέας συνέχισε ακάθεκτο το δικό του μοναχικό δρόμο της καταρράκωσης ενός λαού, αποτελώντας συγχρόνως και μια διαρκή απειλή για την ειρήνη της περιοχής με την εμμονή του στους πυρηνικούς εξοπλισμούς. Ο γιος αντικαθιστούσε τον πατέρα στην ηγεσία καθώς... βάθαινε η σοσιαλιστική δημοκρατία και έτσι φτάσαμε στο «μεγάλο ηγέτη» Κιμ Γιονγκ- Ουν που αντικαθιστά τώρα τον «αιώνιο πρόεδρο» Κιμ Γιόνγκ-Ιλ που μας αποχαιρέτισε υπό τα διατεταγμένα σπαρακτικά δάκρυα των Κορεατών...

Κι ενώ σύμπας ο κόσμος καταδικάζει και αποδοκιμάζει όλη αυτή την απίστευτη σταλινική οικογενειοκρατία υπάρχουν όπως φαίνεται ακόμα κάποιοι οπαδοί η και θαυμαστές της. Πού αλλού βέβαια, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο κόμμα στον ανεπτυγμένο κόσμο τουλάχιστον, πλην του ΚΚΕ, που εν ονόματι του αντιιμπεριαλισμού να εκφράζει τη συμπαράσταση του σε αυτή την αθλιότητα. Η κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ λοιπόν διακηρύσσει την αλληλεγγύη της στο λαό της Β. Κορέας και στο Κόμμα των Κιμ γιατί λέει «έχουν κάθε δικαίωμα να προσχωρήσουν στο δρόμο της ανάπτυξης που έχουν επιλέξει ενάντια στις κάθε λογής ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας». Γιατί βέβαια το ΚΚΕ ως κάτοχος της απόλυτης αλήθειας γνωρίζει πολύ καλά - έχει πειστεί προφανώς από τους κατά παραγγελία κλαυθμούς και οδυρμούς- ότι ο λαός της Κορέας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να έχει ένα Κιμ τάδε στο κεφάλι του να τον καταπιέζει.

Ούτε βέβαια έχουν ακούσει για την απίστευτη φτώχεια, την τρομοκρατία, την καταπίεση. Αλλά και η υπόλοιπη αριστερά μπορεί να μην έφτασε σ αυτό το σημείο, αλλά είτε προτίμησε να ποιήσει τη νήσσα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε έβγαλε μια δειλή ανακοίνωση όπως η Δημοκρατική Αριστερά χωρίς να τολμήσει να μιλήσει για έναν από τους χειρότερους δικτάτορες

Κατά τα άλλα η ελληνική αριστερά ομνύει διαρκώς στη δημοκρατία, υπερασπίζεται τους αγώνες των εργαζομένων, εκφράζει την αλληλεγγύη του υπέρ πάντων και πασών αρκεί να μη αμφισβητούν την αιώνια αλήθεια τού κόμματος, που τη διαχειρίζεται φυσικά η αλάνθαστη, εξ αποκαλύψεως, κομματική νομενκλατούρα...