Ο Μαχμούντ Αλ-Γιούσεφ κατέχει επί σειρά ετών τον τίτλο του 'Δημοφιλέστερου Άραβα Μπλόγκερ'. Έναν τίτλο που τον κέρδισε με το σπαθί του, αρχής γενομένης από το σκάνδαλο γνωστό ως 'BandarGate' που είχε συνταράξει το Μπαχρέην, μία χώρα που ανέκαθεν υποβόσκουν εθνοτικά πάθη μεταξύ της σιιτικής φιλοϊρανικής πλειοψηφίας και της σουνιτικής μειοψηφίας, που όμως κυβερνά. (Διαβάστε περισσότερα εδώ)
Τη χρονιά που μάς πέρασε, το blog του Μαχμούντ Αλ-Γιούσεφ απέδειξε πως τελικά όντως είναι μία από τις πιο ελεύθερες φωνές της αραβικής μπλογκόσφαιρας. Από τα μέσα Φεβρουαρίου του 2011 μέχρι σήμερα, τα κείμενά του που αναφέρονταν στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη χώρα του δεν είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν ανταποκρίσεις διακεκριμένων ανταποκριτών και πολιτικών αναλυτών.
Η απάντηση του καθεστώτος δεν άργησε να φανεί.
Συνελήφθη από τις αρχές ασφαλείας, ανακρίθηκε, κρατήθηκε επί μέρες στη φυλακή και βέβαια το blog του "Mahmood's Den" ('Το κρησφύγετο του Μαχμούντ') απαγορεύθηκε και για ένα χρονικό διάστημα δεν ήταν δυνατή η πρόσβασή του μέσα στο Μπαχρέην.
Η κριτική που εξέφραζε ο Μαχμούντ Αλ-Γιούσεφ ενόχλησε το καθεστώς και για έναν ακόμη πολύ σημαντικό λόγο : Ήταν η μία και μοναδική επώνυμη αντικαθεστωτική φωνή που προερχόταν από κάποιον μουσουλμάνο, σουνίτη και γέννημα-θρέμα της χώρας. Αυτός ο εθνοτικός συνδυασμός δεν συμφωνούσε με τον ισχυρισμό του καθεστώτος της σουνιτικής μειοψηφίας ότι οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις προέρχονταν αποκλειστικά από τους ντόπιους σιίτες και την 'μητρόπολη' Τεχεράνη. που τους στηρίζει.
Για αυτόν το λόγο, αυτή η 'εκ των έσω' αντικαθεστωτική φωνή κρίθηκε πως έπρεπε να εκλείψει πάση θυσία, δεδομένου μάλιστα ότι η γραφή του είχε γίνει ήδη ευρέως γνωστή εδώ και χρόνια στη διεθνή μπλογκόσφαιρα αλλά και στα διεθνή ΜΜΕ. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μαχμούντ έχει δώσει πλήθος συνεντεύξεων στο CNN και στο BBC πολλές φορές κατα το παρελθόν σε χρόνο ανύποπτο, ακόμα και πριν από τις εμφύλιες διαμάχες.
Η πρώτη μέρα του 2012 σημαδεύτηκε από έναν ακόμη θάνατο νεαρού αντικαθεστωτικού σιίτη διαδηλωτή στο Μπαχρέην.
Στη χθεσινή ανάρτηση του Mahmood's Den γίνεται ένας πρώτος προσωπικός απολογισμός του ταραγμένου 2011 που μόλις έφυγε.
Διαβάστε την :
2012, Come On Already!
There is no doubt in my mind that 2011 will be remembered for a very long time. In it, I have grown a lot through the tumultuous times I’ve lived through, as has hundreds of thousands of my compatriots. Like thousands of others too, I have been wrongly imprisoned. Dragged from my home by a gang of masked and heavily armed mixture of uniformed and out of uniform members of the what I suppose were security forces, without any regard to due process.
My home was invaded at 3 am, my family terrorized, several items taken from my home without authority or record: computer, camera, memory cards, hard disks, cds, DVDs, and most importantly over 50 video tapes holding precious memories collected over the lifetime of my children. What they would do with videos of a personal nature like birthday parties and schools concerts is beyond me. None of those items to date have been returned, and it’s been nine months. If the government is that much deficient in compute power and digital imaging, then I don’t mind them keeping the hardware, but I would appreciate them returning the memories! I’ve tried, several times to retrieve them but all I got was the infinite runaround.
2011. I’d say that the absolute and most tragic thing of that year were the glaring missed chances for reconciliation. Opportunities continue to present themselves since the very first movement of Feb 14, 2011 to the minute that I’m typing these words; however, they are willingly being squandered and missed by the ruling regime primarily as they hold the keys almost exclusively to resolve this situation. However, there are other agendas at play it seems which usurp the basic human requirements of living with dignity and peace.
Enough. For goodness’ sake enough!
2012. I’m not naive enough to hope that the new year will be any better. In fact, it’s shaping up to be even worse than ’11.
People have had it. They’ve had it with the heavy handedness and unwarranted use of force for the slightest infraction. This has turned even the moderates and politically uninterested against the regime and they – the regime – are not doing itself any favours whatsoever by continuing with this policy. Obfuscation won’t do either. What is required is real political will to resolve this situation which includes the acceptance of relaxing their grip on power for the better of the country, and ironically, the serve the sustainability of their reign too.
If you can, have a wonderful 2012.
I know I shall give it a proper go.
1 σχόλιο:
Τον θυμάμαι τον Μαχμούντ από παλαιότερες αναρτήσεις σου, μπράβο στο κουράγιο του, τι να πω,τραγικός απολογισμός!
Πολύ βολικό για το καθεστώς να ταυτίζει τους διαφωνούντες με το αντίπαλον δέος.
Δημοσίευση σχολίου