το ελληνικό 2011

Μια λαβωμένη χώρα αποχαιρετά το 2011.
Αυτή η χώρα είναι η δικιά μας.

Το βιντεογραφημένο ρεπορτάζ που ακολουθεί αναρτήθηκε την 30/12/11, στη διαδικτυακή έκδοση των New York Times. Δεν μιλά για μια πόλη του Τρίτου Κόσμου. Δείχνει την Αθήνα του σήμερα. Μιλάει για τους ανθρωπους της διπλανής πόρτας. Για ανθρώπους που μιλούν την ίδια γλώσσα με μάς. Ανθρώπους-κοινωνούς της ίδιας με μάς συλλογικής μνήμης. Και η διπλανή πόρτα είναι η δική μου, η δική σου, η δική μας.

Μπορεί ημερολογιακά τυλάχιστον το 2011 να μην ήταν δίσεκτο.
Φέτος όμως η χώρα προγεύτηκε τι θα δούμε στο όντως δίσεκτο 2012, που βρίσκεται προ των πυλών.

Το ξέρουμε όλοι.

"οι Επικίνδυνες Περικοπές της Ελλάδας"
- οπτικογραφημένο ρεπορτάζ των New York Times, 30.12.2011

το "Πράσινο Βιβλίο" και ο σύγχρονος Κοινοβουλευτισμός

Εκτός από την κατάρρευση του καθεστώτος Καντάφι ύστερα από 42 ολόκληρα χρόνια, το 2011 θα μείνει στην Ιστορία και για ακόμα έναν λόγο : Το άλλοτε best seller μίας ολόκληρης χώρας, το "Πράσινο Βιβλίο", περνάει οριστικά στην κατηγορία των συλλεκτικών έργων της παγκόσμιας πολιτικής επιστήμης.

Συμπληρώνοντας την ανάρτηση του μπλογκ alloukiallou.blogspot.com για τη 'Λιβύη των δύο σημαιών' παρατίθεται παρακάτω ένα ενδιαφέρον απόσπασμα της αγγλικής έκδοσης του Πράσινου Βιβλίου του Συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι, που αναφέρεται στο πώς έβλεπε η Λιβυκή Τζαμαχιρία τον πολιτειακό θεσμό των Κοινοβουλίων στις σύγχρονες δυτικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.

Μία ιδιαίτερη θεώρηση περί Κοινοβουλευτισμού, 
που σίγουρα παρουσιάζει ενδιαφέρον :

Χριστούγεννα "politically correct"

Το κλασικό σουηδικό παραμύθι "Η Παραμονή των Χριστουγέννων του Καρλ-Μπέρτιλ Γιόννσον" προβάλλεται από την κρατική τηλεόραση SVT κάθε χρόνο, από το 1975 μέχρι σήμερα.

Φέτος όμως, οι παρατηρητικοί σουηδοί τηλεθεατές εντόπισαν πως σε κάποια καρέ αυτής της πολυπαιγμένης ταινίας κινουμένων σχεδίων συνολικής διάρκειας 25 λεπτών, προβάλλεται για περίπου τρία δευτερόλεπτα η σημαία της πάλαι ποτε ναζιστικής Γερμανίας.

Στο άρθρο της αγγλόφωνης σουηδικής διαδικτυακής εφημερίδας www.thelocal.se εκφράζεται ο έντονος προβληματισμός για το εάν και κατά πόσον είναι πολιτικώς ορθή η προβολή ενός ναζιστικού συμβόλου ανήμερα τα Χριστούγεννα στις σουηδικές τηλεοπτικές οθόνες.
(διαβάστε όλο το άρθρο αλλά και τα σχόλια των σουηδών αναγνωστών 
πατώντας εδώ)

Επειδή όμως σήμερα είναι Παραμονή Χριστουγέννων, δεν θα ήταν άσχημο να παρακολουθήσετε ολόκληρη την ταινία κινουμένων σχεδίων "Η Παραμονή των Χριστουγέννων του Καρλ-Μπέρτιλ Γιόννσον" ('Sagan om Karl-Bertil Jonssons Julafton') παραγωγής 1975
- μία ταινία που κάθε παιδάκι της Σουηδίας την ξέρει λίγο-πολύ απ'έξω κι ανακατωτά.

Όσο για τα επίμαχα καρέ (αυτά με τη σβάστικα) :

μπορείτε να τα δείτε στο τρίτο μέρος της ταινίας,
από το 4'28'' έως το 4'32''

Καλά Χριστούγεννα  
(ή αν προτιμάτε, .. God Jul ! )

Για να δείτε την ταινία,

πατήστε στη φράση "Διαβάστε Περισσότερα"

χωρίς Ελευθεροτυπία

Ημέρα-σταθμός η χθεσινή για το δημοσιογραφικό σκηνικό της Ελλάδας.
Η ιστορική εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" ουσιαστικά έκλεισε.
Ένας προαναγγελθείς θάνατος, που δυστυχώς κανέναν δεν εξέπληξε.

Το κείμενο της ιστοσελίδας enet.gr επιβεβαιώνει όσα ακούγονταν μήνες τώρα :

Το Enet.gr, από τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης 22 Δεκεμβρίου, διακόπτει την ανάρτηση ειδήσεων και θεμάτων, λόγω των επαναλαμβανόμενων 48ωρων απεργιών που κήρυξαν οι Ενώσεις Τύπου στη "Χ.Κ. ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ Α.Ε.".Για ενημέρωση σχετικά με την πορεία των απεργιακών κινητοποιήσεων και τις εξελίξεις στο όλο θέμα της "Ελευθεροτυπίας", επισκεφθείτε το blog του εκπροσώπου των εργαζομένων: ekprosoposeleftherotypias.blogspot.com

Το κύριο άρθρο της χθεσινής -και κατά πάσα πιθανότητα τελευταίας- έκδοσης της Ελευθεροτυπίας, αξίζει να αποθηκευθεί στη μνήμη μας. 

Μην το προσπεράσετε..

@www.enet.gr, 22.12.2011  

TRT3 yok!

Το ολοένα αυξανόμενο αντιδυτικό trend που επικρατεί στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια, φαίνεται πως βρήκε ακόμα ένα εύκολο θύμα. 

Η Τουρκική Κρατική Ραδιοτηλεόραση TRT αποφάσισε και ήδη έχει καταργήσει τους συνολικά 80 αναμεταδότες της που εξέπεμπαν το ραδιοφωνικό της Τρίτο Πρόγραμμα TRT Radyo3, τον μοναδικό σταθμό με τζαζ και κλασική μουσική.
Το TRT Radyo3 κατηγορείτο χρόνια τώρα ότι ήταν ένας σταθμός χωρίς ακροατές, αφού σύμφωνα με δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό της TRT, το 96,2% των τούρκων ακροατών δεν ακούει ποτέ τζαζ, το 92,3% δεν ακούει κλασική μουσική και το 82,2% δεν ακούει καν ξένη ροκ μουσική (!).

Και ενώ η μοναδική κλασική και τζαζ ραδιοσυχνότητα της χώρας απειλείται με λουκέτο, τα διόλου ευκαταφρόνητα 2,6 εκατομμύρια ακροατών που ..έχουν την ατυχία να ζουν στην Τουρκία και να τούς αρέσει η κλασική και τζαζ μουσική (εφόσον θεωρηθεί αξιόπιστη η συγκεκριμένη δημοσκόπηση) αρχίζουν να αντιδρούν.

Η Tuba Parlak, αρθρογράφος της αγγλόφωνης Hürriyet Daily News στο χθεσινό της άρθρο με τίτλο "Η τουρκική μουσική σκηνή θέλει πίσω το TRT3", προσπαθεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Εγχείρημα μάλλον δύσκολο σε ένα νεοϊσλαμιστικό περιβάλλον, όπου κάθε τι δυτικότροπο αρχίζει σιγά σιγά να τίθεται στο περιθώριο.

@Hürriyet Daily News, 21.12.2011

"Αριστερά και Δικτάτορες"

Από τα ελάχιστα κόμματα της Αριστεράς διεθνώς που συμμερίσθηκαν τη θλίψη του βορειοκορεατικού λαού και τους δημόσιους θρήνους που οργανώθηκαν από το καθεστώς της Πιονγκ Γιάνγκ -ήταν το ΚΚΕ. 

Ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε το μήνυμα της ΚΕ του ΚΚΕ προς το Κόμμα Εργατών Κορέας (διαβάστε το εδώ), και ο Περισσός δήλωσε αλληλέγγυος στον βορειοκορεατικό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα .

Το ελληνικό διαδίκτυο αλλά και οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης σχολίασαν ποικιλοτρόπως τα συλλυπητήρια του ΚΚΕ προς τον Βορειοκορεατικό λαό και την ηγεσία του.

Το άρθρο του Σήφη Πολυμίλη με τίτλο "Αριστερά και Δικτάτορες" δημοσιεύεται σήμερα στο ΒΗΜΑ και αποτελεί τη σύνοψη των όσων ειπώθηκαν και σχολιάσθηκαν χθες στην Ελλάδα  -ενώ προβάλλονταν στις οθόνες των υπολογιστών μας οι εικόνες που μετέδωσε το Βορειοκορεατικό Πρακτορείο Ειδήσεων, με τα υστερικά κλάματα των πολιτών της εξαθλιωμένης αυτής χώρας. 

@ΤΟ ΒΗΜΑ, 21.12.2011

"Αριστερά και Δικτάτορες"

Θυμάμαι στη δεκαετία του 70 - η μήπως του 80; -διαβάζαμε στην Αυγή περισπούδαστα άρθρα για την περίφημη θεωρία τζου-τζε του μεγάλου Κορεάτη ηγέτη Κιμ Ιλ- Σούνγκ... Ηταν η εποχή της μεγάλης σύγκρουσης ΚΚΕ και ΚΚεσωτ. και ένα από τα ελάχιστα κομουνιστικά κόμματα που υποστήριζαν το «εσωτερικό» ήταν αυτό της Β. Κορέας... Εκτοτε πολύ νερό κύλησε στις όχθες του Τάμεση και η μάχη για την επικράτηση της κομουνιστικής ορθοδοξίας τελείωσε , έτσι ελπίζαμε τουλάχιστον, μαζί με την κατάρρευση του σοβιετικού μπλόκ.

Βόρειος Κορέα : η καταπίεση συνεχίζεται

Ο θάνατος του ηγέτη της Βορείου Κορέας Κιμ Γιονγκ Ιλ βύθησε την πιο απομονωμένη χώρα της γης στο πένθος. Το καθεστώς οργάνωσε ενορχηστρωμένους δημόσιους θρήνους, τοποθετώντας τους στοιχισμένους πολίτες στις πλατείες..
Όμως, οι πραγματικοί λόγοι θρήνου για τους βορειοκορεάτες είναι ότι η ισόβια καταδίκη τους στη φτώχεια, στην καταπίεση και στην πείνα -συνεχίζεται.


Τα ηνία του Προεδρικού Μεγάρου της Πιονγκ Γιανγκ αναλαμβάνει -ποιός άλλος- ο γιος του αποθανώντος Ηγέτη της ανεξέλεγκτης από τη Δύση πυρηνικής δύναμης, ο μικρότερος από τους τρεις γιους του, ο μόλις 27 χρονών Κιμ Γιονγκ Ουν (φωτο) Ήδη, λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του θανάτου του πατέρα του, ο νέος ηγέτης της χώρας διέταξε την πραγματοποίηση δοκιμής ακόμα ενός πυραύλου μεσαίας εμβέλειας, δίνοντας σαφές μήνυμα ότι στην ουσία τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.


Το βραβευμένο με ΕΜΜΥ ντοκυμαντέρ "Welcome to North Korea" των ολλανδών κινηματογραφιστών Peter Tetteroo και Raymond Feddema περιγράφει την καθημερινή ζωή των πολιτών της χώρας αλλά και την κεντρική θέση που κατείχε σε κάθε έμφανσή της ένας Ηγέτης-Θεός..
Μία ταινία που αποτελεί ίσως την μοναδική οπτικογραφημένη μαρτυρία για το πώς ένα καθεστώς βασίζεται στον φόβο και την ανέχεια των πολιτών του.
Δείτε την.

"Welcome to North Korea" (Ολλανδία, 2000)
των Peter Tetteroo και Raymond Feddema
Βραβείο ΕΜΜΥ -καλύτερο ντοκυμαντέρ, 2001

Δημοσιεύθηκε στο www.new-deal.gr

Μπαχρέην : ο ακήρυχτος εμφύλιος

Για πρώτη φορά στη σύντομη Ιστορία του ως ανεξάρτητο κράτος, το Μπαχρέην βρέθηκε στους πρώτους τίτλους της παγκόσμιας επικαιρότητας τον περασμένο Φεβρουάριο. Αμέσως μετά την καθαίρεση του Προέδρου Μπεν-Αλί της Τυνησίας, το φαινόμενο-ντόμινο της αποκαλούμενης 'Αραβικής Άνοιξης' έμελλε να εκδηλωθεί στην Πλατεία του Μαργαριταριού στο κέντρο του Μανάμα, της πρωτεύουσας του Μπαχρέην, όταν η σιιτική πλειοψηφία της χώρας αποφάσισε να εκδηλώσει την έντονη δυσαρέσκειά της προς την σουνιτική επικρατούσα μειοψηφία, τη σταθερή φιλοδυτική της πολιτική και τον συνεχιζόμενο πολιτικό και οικονομικό αποκλεισμό των φιλοϊρανικών φωνών που δεν θα εξυπηρετούσαν την πολιτική της Δύσης σε αυτή τη νευραλγική γωνιά της Γης -τον Περσικό Κόλπο. (Διαβάστε περισσότερα εδώ για τα πρωτόγνωρα γεγονότα που έζησε το Μπαχρέην τον Φεβρουάριο του 2011)

Σε μία πρωτοφανή εξέλιξη για τα δεδομένα των αραβικών κρατών του Κόλπου, οι χώρες-μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου - GCC (Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ομάν, Κατάρ και Μπαχρέην) αποφάσισαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους να μετουσιώσουν σε στρατιωτική συνεργασία την μέχρι πρότινος οικονομική και επιχειρηματική, που είχε ως κύριο σημείο αναφοράς το πετρέλαιο.
Αυτή τους η απόφαση είχε τη συμφωνία της Δύσης αλλά και τη δημοσιογραφική 'ανεκτικότητα' του τηλεοπτικού σταθμού Al Jazeera του γειτονικού Κατάρ που για την περίπτωση του Μπαχρέην επέλεξε να μην εξεγείρει τα πνεύματα της κοινής γνώμης, όπως είχε κάνει στην περίπτωση της Τυνησίας. (Διαβάστε περισσότερα εδώ για το ρόλο του τηλεοπτικού σταθμού Al Jazeera όταν ξέσπασαν οι διαδηλώσεις στον αραβικό κόσμο)

Έτσι, η κοινή στρατιωτική δύναμη του GCC που αποτελείτο κυρίως από επίλεκτες δυνάμεις καταστολής του σαουδαραβικού στρατού, ουσιαστικά κατέλαβε το Μπαχρέην με σκοπό να κρατήσουν στην εξουσία την βασιλική οικογένεια των Αλ-Χαλίφα και να αποτρέψουν την ανατροπή από φιλοϊρανικές σιιτικές πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν την σιιτική πλειοψηφία της χώρας.

Κουβέιτ : δημοκρατία χωρίς κόμματα ;

Η αποκαλούμενη από τα δυτικά ΜΜΕ ως "Αραβική Άνοιξη" δεν έφτασε σε όλες τις αραβικές χώρες. Μία από αυτές είναι και το μικροσκοπικό Κουβέιτ, που η πολιτική του ηγεσία δείχνει να ελέγχει πλήρως τα πολιτικά πράγματα της χώρας, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. 

Η γεωστρατηγική του θέση, η εγγύτητά του με το κατακερματισμένο Ιράκ και το απομονωμένο και βαθιά αντιδυτικό Ιράν δεν επιτρέπουν στο Κουβέιτ να αντέξει σημαντικές εσωτερικές αναταράξεις. Άλλωστε, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο έτσι κι αλλιώς. Έτσι, δεν πρέπει να θεωρείται καθόλου τυχαίο ότι ενώ σε όλες τις άλλες αραβικές χώρες οι κάθε μορφής ντιρεκτίβες που είχαν δοθεί επί προεδρίας Μπους περί επιτάχυνσης των διαδικασιών εκδημοκρατισμού έχουν ουσιαστικά είτε παγώσει (Ιορδανία) είτε εσπευσμένα επισπευθεί (Μαρόκο), το Κουβέιτ συνεχίζει να προχωρά με πολύ αργά βήματα προς την ανάπτυξη κάποιου είδους κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Η έννοια της δημοκρατίας στη χώρα βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακό στάδιο, αφού την τελευταία δεκαετία το κύριο θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις πολιτικές προσωπικότητες του Κουβέιτ είναι -ούτε λίγο, ούτε πολύ- η αναγνώριση ή μη στο δικαίωμα των γυναικών κατ'αρχάς να μπορούν να εκλέγουν και να εκλέγονται..

Παρ'όλ'αυτά, το Κουβέιτ αρχίζει σιγά σιγά να ξαναμπαίνει σε προεκλογικό κλίμα, εν όψει των κοινοβουλευτικών εκλογών του 2013, σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν αναγνωρίζει πολιτικά κόμματα, δεν γνωρίζει την αρχή της δεδηλωμένης και -βέβαια- το φλέγον ζήτημα περί δικαιώματος των γυναικών να εκλέγονται και να έχουν λόγο στα πολιτικά πράγματα της χώρας να μην έχει τελείως λυθεί.

Μέσα σε αυτό το δημοκρατικά οξύμωρο κλίμα, ο κουβεϊτιανός πολιτικός επιστήμονας και αναλυτής Ghanim Alnajjar, στη συνέντευξή του στην αγγλόφωνη εφημερίδα του Κουβέιτ Arab Times εξηγεί γιατί η Αραβική Άνοιξη στις υπόλοιπες αραβικές χώρες είναι τελείως διαφορετική από την ανάλογη 'άνοιξη' που υπάρχει (υπάρχει άραγε;) στο Κουβέιτ. 

Ο καθηγητής AlNajjar διδάσκει πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο του Κουβέιτ, έχοντας διδάξει και σε άλλα 43 πανεπιστήμια του εξωτερικού -μεταξύ των οποίων και στο Χάρβαρντ. Βραβεύθηκε από την αμερικανική ΜΚΟ για την προστασία των ανθρωπίνων δικαωμάτων Human Rights Watch και από το 2001 έως και το 2007 ορίσθηκε ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας στην εξεταστική επιτροπή του ΟΗΕ για τη Σομαλία. Διευθύνει το επιστημονικό περιοδικό Gulf Studies Series Journal, που εκδίδεται στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

@Arab Times, 17.12.2011

κι όμως, ακόμα αγαπούν τους Γερμανούς

Αν η Ελλάδα τα τελευταία δύο συναπτά έτη διεκδικεί το βραβείο της πιο αντιγερμανικής χώρας στη Γη, το ακριβώς αντίθετο ισχύει για την Νορβηγία. Μην βιαστείτε να απαντήσετε ότι αυτό οφείλεται στο ότι η Νορβηγία δεν ανήκει ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ούτε στην Ευρωζώνη. 

Ο λόγος είναι τελείως διαφορετικός, και βέβαια παντελώς άσχετος με την πολιτική της καγκελαρίου Μέρκελ.

Ο 32χρονος γερμανός Marcel Gleffe εδώ και χρόνια ζει μόνιμα στη Νορβηγία, όπου εργάζεται ως οικοδόμος. Το περασμένο καλοκαίρι, και ενώ περνούσε τις διακοπές του με τους γονείς του που ήρθαν να τον επισκεφθούν, άκουσε σφοδρούς πυροβολισμούς από το νησί απέναντι. Ήταν η μοιραία εκείνη νύχτα που 69 ανυποψίαστα νέα παιδιά έχασαν τη ζωή τους από τον ψυχασθενή Anders Behring Breivik. Ο Marcel Gleffe πολύ πριν φτάσει στον τόπο του εγκλήματος η τοπική αστυνομία, πρόλαβε και έσωσε 30 άτομα, μεταφέροντάς τα με την πρώτη βάρκα που βρήκε μπροστά του από την παραλία του μοιραίου νησιού Utøya στην ασφαλή απέναντι ακτή.

Φέτος λοιπόν, το βραβείο του "Νορβηγού της Χρονιάς" (ένα βραβείο που απονέμεται κάθε χρόνο από το ευρείας κυκλοφορίας περιοδικό Ny Tid) , απονέμεται για πρώτη φορά σε μη-Νορβηγό, και δη Γερμανό.

Περισσότερα από την αγγλόφωνη εφημερίδα του Βερολίνου The Local

@The Local, 16.12.2011

"Είμαι πολύ πολύ θυμωμένη"

Η συνέντευξη της γνωστής τραγουδίστριας Νανάς Μούσχουρη στο κυριακάτικο φύλλο της γερμανικής εφημερίδας Die Welt συζητήθηκε πολύ στην Ελλάδα και μάλιστα πολύ αρνητικά. Δικαιολόγησε πλήρως τη στάση της Γερμανίας αλλά και της κοινής γνώμης των Ευρωπαίων που θεωρούν ότι η Ελλάδα ευθύνεται για την καταρράκωση της Ευρωζώνης, αποδίδοντας το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης της σημερινής οικονομικής κατάστασης της χώρας στις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις που κυβερνούσαν τη χώρα κατά τις τελευταίες δεκαετίες.

Αν και η γνώμη της Νανάς Μούσχουρη συμπίπτει με μεγάλο μερίδιο της ελληνικής κοινής γνώμης σε πολλά από τα όσα λέει για τη σημερινή κατάσταση της χώρας -τόσο ως προς τους λόγους που τη δημιούργησαν αλλά και ως προς τα έντονα ανθελληνικά αισθήματα που τρέφουν (και θρέφουν) τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ τους τελευταίους μήνες- δεν ήταν καθόλου ευχάριστο να ακούει κανείς μία ελληνίδα τραγουδίστρια να μιλάει κατά τρόπο τόσο"ευρωπαϊκό".

Μία συνέντευξη που σίγουρα θα αποτελέσει αιτία η επόμενη καλλιτεχνική εμφάνισή της στην Ελλάδα να αργήσει πάρα πολύ. 

Και γι'αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι χρήσιμο να παρατεθεί ολόκληρη στο πρωτότυπο γερμανικό της κείμενο, που φέρει τον τίτλο "Είμαι πολύ πολύ θυμωμένη"

@Welt am Sonntag , 11.12.2011